Bill Evans bespeelt mandoline op een uitzonderlijk knappe wijze, voeg daar aan toe de fiddle en zang van Megan Lynch en je hebt alvast een uitstekend idee waartoe dit duo in staat is. Deze optelsom en combinatie van vaardigheden heeft geresulteerd in een prima album die balanceert op de grens van folkische popliedjes tot bluegrass repertoire.

Compositorisch zullen ze minder getalenteerd zijn, aangezien Let’s Do Something behoudens kort instrumentaal werk van Evans uitsluitend uit covers bestaat. Technisch is er niets mis met deze plaat, en ook de uitgevoerde covers zijn niet de minste, dat wel! Deb Tallan’s Rocks and Water opent uitstekend, en ook tref je werk aan van Nick Drake, Van Morrison en John Gorka, naast onbekender werk. Bij de uitvoering van Into the Mystic moest ik persoonlijk behoorlijk omschakelen, want Van Morrison’s eigen uitvoering is zo krachtig dat je terecht kan afvragen waarom ze deze zoete uitvoering hebben toegevoegd. Wellicht het enige minpuntje wat mij betreft, want voor de rest valt hier voornamelijk veel te genieten. Onwillekeurig moest ik denken aan de CD Blue Aconite van Christine Collister (1997).

Een album met vergelijkbaar werk, maar wel eentje waar uiteindelijk mijn voorkeur naar uit gaat. Evans & Lynch hebben een vakkundig album gemaakt, waarbij de intensiteit en passie fractioneel opgeschroefd had gemogen. Mooi, maar graag iets meer vuur.